Euskal curriculuma

.

Atzera begiratzen badugu, asko dira euskararen alorrean eman diren aurrera pausoak. Euskal Herriko leku gehienetan dago euskaraz ikasteko aukera eta asko dira euskaraz soilik funtzionatzen duten ikastetxeak. Baina klaseak euskaraz ematea eta hezkuntza euskalduna jasotzea ez da gauza bera. Ez da nahikoa euskaraz ikastearekin; euskaldun bezala hezi behar dira gaur egungo ume eta gaztetxoak. Beraz, pausuak ematen jarraitu nahi bada, Euskal Curriculumaren bidetik jarraitu beharra dago. Azken finean, hezkuntza kultur transmisiorako tresna da, herri baten ondare kulturala belaunaldi batetik bestera transmititzeko tresna.

.

Nire esperientziaren arabera, Donostiako IRALEn egon nintzen lanean, orain duela hilabete gutxi batzuk bertan ematen nituen R600 ikastaroko klaseak, euskal curriculumaren inguruan, hain zuzen ere. Nire ikasgaia Euskararen Historia Soziala zuen izena, eta honetaz gain, Historia, Literatura, Artea... ziren. IRALEko ikastaro hauetan euskal curriculuma sustatu beharra ere ikusten da, are gehiago ikasleentzako hezkuntzan.

Izan ere, euskaldunok beti maitatu dugu gure kultura eta hori erakusten du Europako herri zaharrenetarikoa izanik XXI. menderaino oztopo eta erasoak saihestuz herri bat osatuz iristeak. Beraz, kultura eta ondare hori mantentzen eta transmititzen jarraitu nahi badugu, Euskal Herriko Curriculuma ikastetxeetan aplikatzea ezinbestekoa da, Euskal Herri osoko ikastetxeentzat baliagarria izango den oinarrizko erreferentzia pedagogikoa, hain zuzen ere.

Baina horretarako Euskal Curriculuma osatu eta diseinatu beharra dago, euskaldunek euskaldunentzat egindako curriculuma.

http://www.euskalcurriculuma.net/

Informazio gehiago hemen.

Irakasleen eta ikasleen arteko hizkuntza harremana

Euskal Herriko ume eta gazte askorentzat eskola da euskarara iristeko bide natural bakarra, agian ez direlako giro euskaldun batean bizi edo gurasoek euskaraz ez dakitelako. Horregatik, ikastetxeetan euskarari ematen zaion trataera oso garrantzitsua da ume horrek euskararekiko izango duen jarrera baldintzatzeko garaian. Hala ere, lortu beharrekoa ez da ikasleari ikastetxean euskara inposatzea, euskara barneratzea baizik. Horretan, irakasleek paper berezia jokatzen dute.

Baina ikasgai guztietan bezala, irakaslearen jarreraren arabera ikasgaiak eta ikasgelako giroa ezberdina izango da. Nolakoa izan behar du ba irakasle batek? Alde batetik autoritarioa baino, kooperatiboa izan behar du, gelako parte hartzea bultzatuz. Hala ere, argi eduki behar da ezin duela irakasleak ikaslearen maila berean egon, irakaslea ez da ikasleen “laguna”. Tarteko zerbait lortu behar da, “kolegeoan” erori gabe, baina autoritarioegia izan gabe. Beraz, nola sustatu eta erakutsi euskara ikasleen artean, inposatu gabe?

Era naturalean hitz eginarazi behar zaie ikasleei, baina hizketaldia amaitzerakoan egindako akatsak zuzenduz (hizketaldia gertatzen ari den bitartean ere egin daitezke zuzenketak, baina era honetan ikaslea lotsatu dezakegu eta hemendik aurrerako hizketaldia motelagoa izan). Zuzenketa hauek beti modu positiboan egin behar dira, ikaslearen autoestimari kalterik egin gabe. Irakasteko modu on bat akatsak antzemanarazi eta ikasleak berak gaizki egindakoa zuzen dezan lortzea izango litzateke eta aldi berean beste ikasleentzat ere baliagarriak diren kontzeptuak azaltzeko aprobetxatu daitezke egindako akatsak. Arbelean akats horri buruzko arau garrantzitsuenak idatziz eta beharrezkoa den kasuetan, sistematikoegiak badira ere, gramatika fitxak eginez, eta azkeneko errekurtso moduan gramatiketara joaz.

Ikasleak hizkuntza barneratu behar du bai, baina horretarako oso garrantzitsua da hizkuntza hori erabilgarria dela somatzea, nabaritzea. Agian eremu euskaldun batean erraza izan daiteke hori lortzea, baina eremu erdaldun batean zailagoa izango da. Horretarako, munduan dauden hizkuntza baliabideak erabiliko ditugu, hizkuntzaren erabilgarritasunaz ohartzeko: telebista, internet, irratia, aldizkariak...

Gure hizkuntzaren egoeraz kontzientzia hartzeko edozer baliabide da beharrezkoa, eta helburua (euskara sustatzea) lortzeko ahalik eta esfortx¡zurik handiena egin beharrean dago irakaslea. Hezkuntzan dago eta euskararen etorkizuna!

Hezkuntza liburuen aukeraketa

.

Lehenik eta behin esan beharra daukat, ez dudala ezer argitaletxe ezberdinen aurka. Nik, hurrengo lerroetan, nire iritzi propioa azalduko dut , eta horretarako ez naiz nire ikasle esperientziaz eta lan munduko esperientziaz baino hornituko. Hori dela eta, ez nuke nahi pentsatzea, azalduko dudana, edo azalduko diren adibideak gertaera orokorrak direnik, bai ordea adierazgarriak eta kontuan hartzeko modukoak.

Alde batetik zehaztu beharko genuke zer liburu motaz ari garen. Hezkuntza liburuez ari gara, beraz, bi kategoriakoak aurkituko ditugu: ikasmateriala eta testu liburuak. Lehenengoa klasean erabiltzen den testu liburua izango da, edukiak bertan azaltzen dira eta jarduerak ere bertan egin daitezke, akaso koaderno liburu bat ere izan dezakete osagarri gisa. Bigarrena aldiz, argitaletxeek ateratako irakurtzeko liburuak dira; nobelak, komikiak, aldizkariak...

• Ikasmateriala.

Hezkuntza ereduaren araberako hizkuntza izango du liburuak: ingelesa, gaztelania edo euskara. Guk D ereduko ikasleez arituko gara, beraz, euskarazko liburuez hitz egingo dugu hemendik aurrera.

Edozein ikasgaiko liburuek era egoki batean idatzita egon beharko lukete, eta are gehiago Euskara eta Literatura ikasgaiko liburuak, beraz, hori da irakaslearen lehenengo lana, hizkuntzaren egokitasunaz jabetzea. Honek esan nahi du hizkuntza zuzena, egokia eta maila aldetik ere dagokion hezkuntza mailara egokitzea.

Ondoren etorriko da liburuaren edukien egokitasuna aztertzea, jardueren zailtasuna, kontzeptu errazegiak edo zailegiak diren... azken finean, guk nahi dugun kurtsorako egokiak diren ziurtatzea.

Honez gain, liburuaren (eta lan koadernoaren, egongo balitz) erabilgarritasuna aztertu beharko litzateke. Irakasle batzuek egiten dute liburu bat jarraitu eta atal batzuetan euren material osagarria eman: eskemak, ariketa gehigarriak, informazio gehiago... Baina hori hein txiki batean egin beharreko lana litzateke, ez liburua ordezkatzen duen lana egin behar izatea.

Liburua dinamikoa izan behar du, jarrera parte hartzailea sustatzen duena, talde-lana bultzatzen duena, jarduera praktikoak ere eskatzen dituena... eta are garrantzitsuagoa, guk nahi dugun hezkuntza sistema jarraitzen duen egiaztatu behar dugu. hau da, proiektu bidezko hezkuntza nahi badugu gure ikasleentzat, horrelako liburua beharko dugu, eta nik dakidala Txanela eta Ostadar dira hezkuntza mota hori sustatzen duten argitaletxe bakarrak.

Hau guzti honetaz gain, ikaslearen ikuspuntutik begiratu behar dugu ere. Honen arabera, liburuak izan behar du motibagarria, era argi batean azalduta, irudiekin lagunduta, formato itxuroso batean, ondo ordenatuta, motroilo batean ezin du azalduta egon... azken finean, ikasteko grina pizten duena.

• Irakurketarako liburuak.

Irakurtzeko liburuak gomendatzeko lehenengo pausua irakurtzeko bidali behar den liburua irakasleak aurretik irakurrita izan behar du. Eta honen ondoren, irakaslearen gustukoa baldin bada, orduan, eta bakarrik orduan ikasleei esango zaie liburu hori irakurtzeko.

1980. urtean Erein argitaletxeak Zer irakurri? liburua argitaratu zuenean, ez zuen liburu fitxa batzuen bilduma baino ez zen, gehi irakurzaletasunari buruz egiten zuen hausnarketa. Zer irakurri: hura ikasi liburuetan aldiz, bai azaltzen da liburuen garrantzia eta egokitasunaren beharra.

Are hobeto dago azalduta Mari Jose Olaziregik, Juan Kruz Igerabidek eta Antton Irusta Zamalloak egindako Zer egin dezake nire ikasle batek liburu batekin? liburuan. Liburu honetan bertan azaltzen dira irakurri den liburu horrekin egin daitezken jarduera mota ezberdinak.

Hauen arabera, liburua ikaslearen adinerako egokia izan behar du, eta guztia ez bada ere, liburuaren muina ulertzeko modukoa, hau da, irakurterraza. Honetaz gain, erakargarria izan behar du irakurzaletasuna bultzatzeko eta adin jakin batzuetan irudiz hornituta egotea ere behar-beharrezkoa dela diote.

Ikasmaterial izan, edo irakurtzeko liburua izan, argi dagoena da irakaslearen gustukoa izan behar duela, honela, irakaslearen motibazioak ikasleena bultzatuko du, ikasi eta irakurtzeko garaian, bederen.

Hizkuntza garatzeko bideak

Sarrera honetan Mondragon Unibertsitatean (MU), Eskoriatzako Humanitate eta Hezkuntza Zientzien fakultatean (HUHEZI) nire lankide izan zen Eneritz Garroren tesia hartuko dut oinarri: Jendaurreko debateak euskaraz : diskurtso erreferituaren azterketa : doktorego tesia, 2007, EHU-UPV. Tesi hau egiteko nire irakasle ere izan diren Itziar Idiazabal eta Luis Mari Larringan izan ditu zuzendari gisa.

Tesia argitaratu gabe dago, baina EHU-UPVko gordailuan aurki daiteke, eta Eneritzekin harremanetan jarriz gero, berak gustu handiz utziko dizue. Bere tesia debateen inguruko tesia da, izan ere, berak oso baliagarri ikusten ditu hezkuntza mundurako.

Debateak funtzio asko dituzte, horien arteko garrantzitsuenetarikoa den bat gizarteratze edo sozializazio prozesuan laguntzea da. Klaseko partaide sentitzen du ikasleak bere txanda heldu eta berak uste duena pentsatzen duenean. Irakasleak jakin behar du ikasle bakoitzaren iritzia errespetarazten, iritzi guztiak baitira zilegi, edo behintzat, kontuan hartzeko modukoak.

Errespetu kontuak aipatuta, oso garrantzitsua da debatearen funtzionamendua ulertzea. Alde batetik, ikasleen posizionamendua, gustuen, iritzien arabera edota gai argia balitz, hau da, guztien posizionamendua parekoa balitz, talde ezberdinak egingo lirateke haien berezko iritzia ez dena defendatzen.

Beste alde batetik, behin iritzia zein den erabaki ondoren, iritzi horren argudiaketa prestatu beharra dago, ezin dugu burutik pasatzen zaigun lehenengo gauza bota. Argi izan behar dugu debatearen helburua zein den: beste irittzi bat dutenak konbentzitu, edota zure iritzia arrazoitutako iritzia dela frogatu. Helburu hau ikasleek oso ondo barneratu beharreko kontua da, hau baita debatearen funtsa.

Eta ondoren, egindako ikerketa lanaren ondoren actioa etorriko litzateke, ikasleek erabiliko dituzten nahi haina baliabide erabilita: txartelak, power pointak... Eneritzek, eta beste hainbatek, neu barne, Aristotelesen oratoriaren bost faseak mantendu beharreko metodologia dela pentsatzen dugu:

• Inventio: Ideiak bildu, sortu...


• Dispositio: Lortutako ideiak ordenatu, egituratu, logika erabili erarik egokienean aurkezteko.


• Elocutio: Ideiak ongi irudikatu, hitz egokiak aukeratu, hizkuntzarekin jolas egin eta baliabiderik egokienak erabili (poetika sartuko litzateke Aristotelesen arabera bere baitan dauden tropoak, metaforak, konparazioak... erabilita).


• Memoria: Egindako guztia buruan gordetzeko garaia, norberak egin badu errazagoa izango dena, eta beste batek egindako lana balitz, askoz gehiago kostatuko litzaigukeen fasea litzateke.


• Actio: Klasearen aurrean esateko aldia, ongi esateko aldia, honetan prosodia erabiliko dugu, hau da, gauzak nola esateko artea eta honekin batera lehenago aipatutako hainbat baliabide.

Aristoteles arte balitz moduan ikusten zuen oratoria, eta arte horrek bi bide zeuzkan, berezkoa edo naturala, eta landua edo arautua zena. Ikasleek berezko oratoria izatea oso zaila da, oradore onak bizitzaren eskarmentuarekin batera izaten direlako. Araututako oratoria dute ikasleek beraz. Eta araututakoa den heinean, ikasi beharreko bilakatzen da, eta non hobeto eskolan ez bada.

Debateak beraz, gauza askotarako balio du, eta horietan garrantzitsuena, nire uste apalean, hizkuntzarekin jolasteko da. Hizkuntza gaitasun guztiak (ulermena [entzutezkoa eta idatzizkoa], adierazpena [ahozkoa eta idatzia], hizkuntzari buruzko hausnarketa eta konpetentzia literarioa) garatzeko ekintza oso baliagarria da.

Eta ez hori bakarrik, bere osotasunean, laburbiltzeko, esan daiteke oso jarduera konpletoa dela: errespetuzko baloreak sustatzen ditu (txandak, iritzi guztien barneratzea...), sozializazio prozesuan lagungarria da, hizkuntza gaitasunak lantzen dira...

Hau guzti hau kontuan izanda, debatitu dezagun, egin dezagun eztabaida garbia, azal ditzagun gure ideiak eta elkar konbentzitu dezagun bakoitzaren arrazoiak onak direla. Azken finean, hezkuntzan hizkuntza erabil dezagun!

Proiektu bidezkoa hezkuntza euskaraz

Proiektu bidezko hizkuntza-ikaskuntza planteatzen da. Urruti joan gabe ere, unibertsitatean metodologia parte hartzaileagoa izango duen Bologniako ekimena etorriko da laster. Eta metodologia hau praktikotasunaren lelopean funtzionatzen du, izan ere, gaur egungo joerek metodologia parte hartzailea eta aktiboa eskatzen dutelako, aurretiko ideia edo ezagutzetatik abiatuta ikasleen ikaskuntzaren autonomia indartzeko.

Eta hauek dira proiektu bidezko lanean oinarritutako sekuentzia didaktikoaren ezaugarriak:
Komunikazio- egoera erreal edo sinesgarri batean kokatutako lan-proiektu bat formulatzen da, ahozko nahiz idatzizko testu bat sortzea helburu duena. Beraz, komunikazio-egoerako parametroak finkatuta, zentzua duen testu erreal baten ekoizpen-lanari egin behar diote aurre ikasleek.

Aprendizaia helburu mugatuak finkatzen dira -helburu didaktikoak-. Proiektuaren gauzatzeak eskatzen dituen zereginak eta horiek burutzeko ikasleek behar dituzten ezagutzak eta trebeziak kontuan hartuta formulatzen dira helburuak. Posible da, baita ere, aprendizaia-helburu jakinen lorpena abiapuntu duten sekuentziak eratzea eta proiektua berez helburuen lorpenerako bitartekoa izatea. Baina horrelakoetan ere helburuen lorpena ekoizpen zereginek beren funtzio erreala betetzearen baitan egongo da.

Helburu didaktikoen eta zereginaren azalpenak eta ikasleen eta irakaslearen arteko negoziazio-prozesuak ematen diote hasiera sekuentziari.

Finkatutako helburu didaktikoek eta ebaluazioak elkarrekiko lotura dute: helburu didaktikoak aprendizaia eduki izateaz gainera, ebaluazio-irizpide dira.

Sekuentzia didaktikoa azpi-sekuentziatan (ikaskuntza- eta irakaskuntza-unitate txikiagotan) eratzen da, bakoitzean proposatutako jarduerak aurrez finkatutako helburu didaktiko baten inguruan antolatuz eta artikulatuz. Unitate txiki horietan oreka mantentzen da ekoizpenenera zuzendutako jardueren (hizkuntzaren erabilera) eta hausnarketa metadiskurtsiboa eta metalinguistikoa egitera bideratutakoen artean. Halaber, lau trebezia linguistikoak integratzen dira: hitz egin, idatzi, irakurri eta entzun.

Proposatutako zereginetan bakarkako ikasketaz gainikasketa kooperatiboa bideratzen duten ikasleen taldekatze motak indartzen dira, ikasleak bere buruarekin, beste kideekin eta irakaslearekin komunikatzeko egoerak eduki ditzan.

Autoebaluaziorako, elkarren arteko ebaluaziorako eta koebaluaziorako ariketak eta jarraibideak eskaintzen dira sekuentzia didaktikoaren une desberdinetan. Baliabide horiek oso lagungarriak dira irakaslearentzat eta ikaslearentzat. Irakasleari, prozesuan zehar ikasleen beharrak antzemateko eta horiek asetze aldera bere esku-hartzea egokitzeko aukera ematen diote. Ikasleari, bere aprendizaia-prozesuaren eta testuaren ekoizpen-prozesuaren auto-erregulazioa egiten laguntzen diote. Prozesuan zehar, irakatsi nahi den hori zein neurritaraino ari den ikasten baloratzeko aukera ematen baitiote, hobetzeko bitartekoak erabiltzekoa, eta, ibilbidearen amaieran, bereganatutako aprendizaiak bere testuaren sorkuntzan erabiltzekoa.

Ezaugarri hauek guzti hauek kontuan izanda, programazio honi dagokionez, aipatutako unitate txikiagoek sortuko dute sekuentzia eta guztira hiru sekuentzia egongo dira ikasturtean, bana ebaluazio bakoitzeko, non ebaluazio tresna nagusia proiektua izango den.

Hala ere, testu-pedagogian oinarrituta izango da printzipio metodologiko orokorra. Testuekin jolastuko du ikasleak, berarentzat erakargarriak eta errealak diren testuekin, hain zuzen ere. Behar-beharrezkoa da ikaslearen motibazioa bermatzea eta honekin batera emaitza egokiak lortzeko dinamikaren, metodologiaren helburua ikustea. Oso argigarria da proiektuaren azken emaitza haiek bizitza errealean, gizartean aurki dezaketen zerbait denean (mapak, komikiak, nobelak, errezetak...).

Metodologia honen jabe Itxaropena Ikastolan izan nintzen, Derrigorrezko Bigarren Hezkuntzan Euskara eta Gaztelania klaseak eman nituen Ostadar liburuekin. Ez nituen ezagutzen, baina segituan metodologia parte hartzaile hau barneratu nuen eta aurrera atera nituen ordezkapena egiten egon nintzen lau hilabeteak, oso gustura gainera.

Etorkinak euskararen aurrean

Etorkinak D ereduan

.

XX. mendean Espainiar estatuko etorkin ugari etorri bazen Euskal Herrira (gaur egun egon badago baina ez da adierazgarria, nik Barakaldoko klase guztietatik espainolak diren bi etorkin baino ez ditut, Malaga eta Extremaduratik, hain zuzen ere), XXI. mendean estatuaz kanpoko inmigrazioa ematen ari da. Horrela, 2007ko datuen arabera, 100 000 etorkin inguru bizi dira Euskal Herrian, %50a latinoamerikarrak dira (ekuatortarrak, kolonbiarrak eta peruarrak batez ere) , %30 Europatik etorritakoak (errumaniarrak gehienak), %15a Afrikatik eta %5a Asiatik (Txinatik etorriak gehienbat). Etorkin hauek Autonomia Erkidego osoan banatzen dira, baina bereziki hirietan eta lan eskaintza handiagoa den lekuetan biltzen dira.

Esan beharra dago azken urte hauetan etorkinen seme-alaben eskolaratzea nabarmen igo dela eta gaur egun eskolaratutako umeen %4,6a etorkinen seme-alabak dira. (estatistikak Eustat zerbitzutik hartu dira)

Ume hauek euskarara iristeko bide bakarra eskola izango da kasu gehienetan, beraz, garrantzia handia izango du eskolak. Hala ere, etorkin gehienek beraien haurrak A ereduan matrikulatzen dituzte. Baina zergatik?

Alde batetik, Euskal Herrian bizitzeko erdara ikastea beharrezkoa da, baina eguneroko bizitzarako euskara derrigorrezko ikusten ez denez, gurasoek ez dute lehentasun bezala hartzen, are gehiago, 2 hizkuntza ikasi behar izatea umearen integraziorako traba moduan ikusten dute. Gainera, etorkin asko beraien herrialdetara itzultzeko esperantzaz etorri dira Euskal Herrira, beraz, zerbait “probisional” bezala ikusten dute askotan beraien bizimodua hemen.

Bestalde, hezkuntza sistemaren aldetik ere kasu askotan errazagoa izaten da etorkinak A eredura bideratzea B edo D ereduan integratzeko beharrezkoa den laguntza eta baliabideak eskaintzea baino.

Egoera hau izanik, etorkinen seme-alabak euskarazko hezkuntzan sartzeko ahalegina egin behar da, hori izango baitute euskara ikasteko bide bakarra. Besteak beste hauek dira ume etorkinek euskara ikasi behar izateko arrazoiak:
· Lan-merkatuan lehiatzeko.
· Euskal kultura barneratu eta bertakoa sentitzen laguntzeko.
· Eleaniztasunak haurraren garapenean dituen eragin positiboengatik.
· Integraziorako tresna baliagarria izan daitekeelako.
· Ghettoak sortzea ekiditeko.
· A, B eta D ereduetan etorkinen banaketa orekatuago batekin integrazioa errazteko.
· ...

Baina etorkinen seme-alabak B edo D ereduan matrikulatzea ez da nahikoa; euskara ikasiko dutela ziurtatuko duen hezkuntza eredua bideratu behar da. Beraz, ardura ez da ikasle etorkina zein eredutan matrikulatuko duen erabakiko duen gurasoena soilik: guraso hauen sentsibilizazioa bai lortu behar dela, baina baita beste ikasle ez-etorkinen sentsibilizazioa ere, eta batez ere hezkuntza sisteman egin beharreko aldaketak lortu behar dira, etorkinek euskaraz ikasteko baliabide eta laguntzak eskaini. Hori guztia etorkinen integrazioaren alde.

Informazio gehiago hemen.

A, B eta D ereduen bilakaera.

.

Hezkuntza ereduak duela urte gutxiko kontu dira. Franco hil, trantsizioa pasa eta hezkuntza konpetentzia Eusko jaurlaritzari eman zitzaionean jarri ziren hezkuntza ereduak martxan. Eta hasiera batean ez zuten izan oso harrera ona.

Klandestinitatean euskaraz ikasten egondakoak D eredua hautatu zuten, baina besteek A ereduarekin jarraitu zuten, esan daiteke ohituraz edo tradizioz izan zela hautaketa hori, eta ondorioz, ia ez zen B ereduan matrikulaziorik egon.

Informazio kanpainei esker, garaiko mentalitate aldaketari esker, irakasleriaren formazio hobeagatik... hainbat faktorek eragin zuten hasierako tendentzia hori aldatzeko, eta esan daiteke 1990. hamarkadan izan zela gaur egungo egoeraren isla txikia izango lukeen matrikulazioa.

Honen adibide argia da Colegio San Vicente Paul ikastetxeko datuak, bertan lan egiten nago eta irakasle gelako mahai gainean zegoen papertxoa irakurri nuen, bertan matrikulazioen datuak zeuden (Euskal Autonomia Elkartekoak izan behar dute ikastetxe honek ez duelako D eredurik). 1990. hamarkadaren hasieran, A ereduan %41, B ereduan %21 eta D ereduan %38 eta XXI. mendearen hasieran aldiz, hau da, 2000. hamarkadako lehenengo urteetan A ereduan % 20, B ereduan %23 eta D ereduan %57.

Beraz, esan daiteke hamar urteren buruan A ereduak portzentaiaren erdia galdu duela, B ereduak berdintsu jarraitzen duela eta D ereduak aldiz, zuenaren erdia igo du. Hau honela, ondorioztatu daiteke datu hauetatik Euskadiko ikasleek, edo hobeto esanda, Euskadiko familiek erabakitzen dutela ikasleak matrikulatzea euskal ereduetan (%80) eta beste % 20ak ordea, gaztelania hutseko ereduan.

Tendentzia hau hamarkadaren bukaeran handituz doa eta A ereduko ikastetxe gutxi daude, hots, Colegio San Vicente Paul ikastetxeak A eredua kentzen ari da eta Derrigorrezko Bigarren hezkuntzan, jada ez dago A eredurik, B eredua da honen ordez dagoen hezkuntza eredu bakarra.

Kontuan hartu beharra dago azken urte hauetan atera diren hainbat ikerketek esaten dutena: elebitasuna eraginkorra da eta emaitza positiboak lortzen ditu, eta horren adibide argia hautaprobako notetan aurki dezakegu, D ereduko ikasleek B eta A eredukoek baino nota hobeagoak ateratzen dituzte.

Huen guzti hauen ikerketen emaitzik ez dago jakin beharrik esateko zenbat eta hizkuntza gehiago jakin orduan eta hobeagoa dela, baina kontuan izan beharra dago ikasteko adinik egokiena hamar urte direla. Beraz, Derrigorrezko Bigarren Hezkuntzan ikasleak ez daude ikasteko hain prest eta kostatu dakieke bigarren edo hirugarren hizkuntza bat barneratzea aurretik, txikitatik, ikasi ez baldn bada.

Eustat

Hirueleaniztasuna

.

Nik EGA atera nuen duela urte dexente, ni institutuan nintzela, eta hala ere, ikasten jarraitu nuen, kasu honetan ingelesa. Gaur egun ez dut titulua atera baina bosgarren mailara iritsi nintzen, maila polita eskuratuz, baina ama eta aita ari zaizkit behin eta berriro esaten azken kurtso hori ere atera beharko nukeela, etorkizunean lan arazoak baleude egun hauetan eredu hirueleanitza ezartzen ari dela esan zidaten eta hor behar-beharrezkoa zela ingelesa. Egia ote al da?

Dagoeneko lan eskaintza bat izan dut Azpeitiako Ikasberri ikastetxetik eta bertan, Gizarte ikasgaia eman beharra nuen ingelesez! Azpeitian... eta ingelesez... ezezkoa eman nuen eta leku hurbilago batean lana topatu nuen, nire gustuko ikasgaiak ematen eta nire gustuko hizkuntzan gainera. Baina orduan jakin nuen gurasoek kontatutakoa egiazkoa zela eta eredu hirueleanitza gero eta gehiago zabaltzen ari dela.

Normalean, eredu honetan Matematikako eta Gizarteko klaseak ematen dira ingelesez. Alperrik izango litzateke Euskara eta Gaztelanian bezalako ikasgaiak ingelesez ematea, eredu honen helburua ez baita beste hizkuntzak deuseztatzea edo besteak gutxiago ikastea. Osagarri moduan ikusten da ingelesa, gaur eguneko gizartean pisu handia duen hizkuntza, hain zuzen ere.

Nire uste apalean, hizkuntzak ikastea ez da kalterako izaten, gainera ingelesa bezalako hizkuntza erabilgarria (ez dut esan nahi frantsesa baino hobea denik, baina bai erabiliagoa dela munduan zehar) hainbat egoeratan lagungarri izan daiteke. Baina hezkuntza munduan onartu beharra dago batzuetan traba ere egin dezakeela.

Adibidez, eredua ez bada hasieratik, hau da, txiki-txikitatik hasten, ikasleak nagusiagoak direnean ez dute ikasteko erraztasun hori eta on baino, kalte gehiago egingo die; aurretik ikasitako kontzeptuak berriro ikasi beharra dute, eta zenbaitetan kontzeptu horiek nahastu eta aldrebestu daitezke.

Gainera, txikitatik (lau urterekin hasten ziren Itxaropena Ikastolan) hasita ere, badaude ikasle batzuk zailtasun handiagoak dituztela beste batzuk baino, eta horiek nahiko lan daukate ikasgaiak gainditzen hezkuntza elebitasunarekin, zer demontre ikasiko dute ordun hezkuntza hirueleanitzarekin? Ez al da karga gehiegi horrelako ikasleentzat?

Uste dut bazterrak nahastea dela ikasgaiak ohikoa ez den hizkuntza batean ematea. Hizkuntza hori indartu nahi baldin bada, karga lektiboa handitu beharko litzateke, nahiko lan dute ikasleek berea duten hizkuntza batean klaseak jarraitzeko, are zailagoa hizkuntza arrotz batean ikasteko.

Hori bai, beharrezkoa balitz titulua ateratzea eredu eleanitz batean klaseak eman ahal izateko, izan seguru aterako dudala eta klaseak emango ditudala eredu hirueleanitz bateko ikastetxean, baina orduan ere hezkuntza eredu honen kritiko izango naiz.

Euskal Herriko diglosi egoera

.

Euskal Herrian historikoki diglosi egoera pairatu dugu betidanik, betiereko diglosia ere esan zaio. Izan ere, egoera diglosikoa honakoa da: elkarrekin momentu eta leku jakin berean bi hizkuntzak edo gehiagok topo egitea eta horietako bat gailentzea.

Esan bezala, Euskal Herriak batetik eta bestetik pairatu behar izan du eta inoiz ez da izan gailendutako hizkuntza. Esan daiteke badaudela hipotesiak non euskara penintsulako lehenengo hizkuntza izan zela (vascoiberismo), baina garai horiek ezagutzen ez baditugu ere, jakin badakigu erromatarren garaian latina nagusitu zela. Eta latina ordezkatzera zihoanean, erromatar inperioak gainbehera izan zuenean, gaztelania izan zen gailendu zen hizkuntza (frantsesa Iparraldean), eta hori da gaur egun ere pairatzen dugun egoera.

Egoera hau nabarmen ikus daiteke hezkuntza munduan ere. Selektibitateko azterketan, Euskara eta Literatura ikasgaia eta Ingelesean eta gaztelania eta Literatura ikasgaietan exijitzen dena ez dago konparatzerik. Maila handiagoa eskatzen da atzerriko hizkuntza batentzat, bertako hizkuntza den batentzat baino.

Eta ez hori bakarrik, Euskal Herriko hainbat eta hainbat herrik gaztelania dute hizkuntza nagusia eta eskolan ere, gizartearen parte ere badenez gero, gaztelania bilakatzen da gailentzen den hizkuntza gisa. Ez agian hizkuntza pedagogiko moduan (irakasle eta ikasle arteko harremana euskaraz izan ohi da), baina bai ikasgelatik kanpora egiten den edozein ekintzetan: ikasleen artean, talde-lanetan, patioan...

Euskararentzat txarra da eskola eta euskararen artean dagoen identifikazioa. Azken finean, eskola ez bada begi onez ikusten, euskara ere ez da begi onez ikusiko, baina are okerragoa da identifikazio hori politikoa baldin bada.

Ingurune erdaldunetan saiatu beharko ginateke euskara ikasgelatik atera eta ikastetxe osora eramaten, eta ahal balitz, ikastetxetik gizartera. Izan ere, ikastetxea oso eraginkorra izan daiteke gizartean. Hainbat familien hezkuntza dago ikastetxearen esku eta honen faborean familia askok edozer gauza egingo lukete (euskara klaseetan matrikulatu haurrak lagundu ahal izateko etxekolanekin, hiztegi txiki bat ikasi haurrekin euskaraz hitz egin ahal izateko...). Eta esfortzu horiek egin ahal izateko, errazteko, ikastetxeak, baita gobernuak ere, lagundu beharko luke.

Horretarako, agian, ikastetxearen instalazioak erabili, euskara klaseak eman, klase merkeak eskaini... ematen den laguntza guztia eskasa izango da. Zonalde erdaldunetan euskara sustatzea lortuz gero, aurrera pauso handia emango genuke, betiere gaur egun dagoen egoera diglosikoari buelta eman ahal izateko.

Informazio gehiago hemen.

Euskara Batuaren sustapena

.

Euskara Batua 1918an izan zuen bere lehenengo ahalegina, Euskaltzaindia sortu zen momentutik bere beharra somatu zuten, izan ere, hizkuntza gabeko nazioa zen Euskal Herria, edo hobeto esanda, euskalki gehiegi zituen aberria zen.

Aspaldi Leizarragak edo Etxeberri Sarakoak egindako esfortzuak ahantzuak izan ziren, ez zuten hedapenik izan eta jendeak ez zuenez hauen berri izan, ez zuten nazio eta hizkuntza kontzientziarik piztu.

Azkuek Euskaltzaindia sortu zeneko euskara batuaren aldeko saiakera egin bazuen ere, berriro ere ez zuen lortu bere egitasmoa. 1968ko Arantzazuko biltzarrean erabaki zen gipuzkera hartzea eredu moduan eta momentu horretatik aurrera hasi zen garatzen euskara hizkuntza literario eta kulto moduan. Arauak, erabilerak, aldaerak, ahoskera... hizkuntzaren hainbat aspektu begiratu zituzten eta urteen baitan lortu zuten eredu finko eta irmo bat garatzea. gaur egun eredu hori izateaz gain, erakunde eta instituzio ofizialetan barneratuta dago, eta horietariko bat hezkuntza da.

Hezkuntza da batua bultzatzeko bide bakarrenetarikoa, administrazioan informazioa eman daitekeelako euskara batuan, baina inoiz ez da eginkizun pedagogikoa izango. Hainbat esparrutan galtzear zegoen hizkuntza berreskuratu da (Aezkoa, Zaraitzu...), agian euskalkiaren galera ere ekarri du euskara batuaren agerraldia zenbait esparrutan, baina pentsatu beharra dago euskara batua izan ez balitz euskalkia galdu eta euskara galduko litzatekeela esparru horietan.

Enkartazioak, ezkerraldea, Donostialdea, Araba... bezalako lurraldeetan euskara bermatzen ari da eta horren arira, euskara berreskuratzen ari da. Egia da beste zenbait lurraldeetan euskalkia baztertua izan dela, baina hizkuntza eta hizkera bakoitzak badu bere tokia.

Hezkuntzan badago euskalkiarentzako lekua, lan edo aldi zehatzetarako bada ere. Bere tokia zein den (herrian edo hizkera bereko jendearekin hitz egiteko, komunikatzeko) jakin beharra dago, eta hura nola erabili. hala ere, euskara batuak ikuspegi honetatik ez du beti alde txarrik, badu euskalkienganako sentiberatasuna, hau da, kontuan hartzen ditu. Gauzak horrela, honen isla gisa euskara batuko aldaera ezberdinak aurki ditzakegu lurralde ezberdinetan. Hori dela eta, ez da berdina izango Lekeitioko euskara batua eta Tolosakoa, edo Maulekoa eta Iruñakoa.

Hau honela, hizkuntza edo euskalki bakoitzari bere lekua dagokio eta hori ezberdintzen jakin beharra dago. Jakin behar dugu goraipatzen hainbeste mendetan lortu ezin izan genuen euskara batua, eta hau erabili Euskal Herriko edozein puntuko euskaldunekin komunikatzeko.

Euskalkiak hezkuntzan

.

Araban bagare, Gipuzkun bagera, Xiberun bagire eta Bizkaian bagara… Honela dio abestiak eta hala da, herri edo zonalde bakoitzak bere aldaera du euskaraz aritzeko. Historian zehar asko aztertu dira euskararen dialektoak, eta hainbat sailkapen egin dira, XVIII. mende hasieran Larramendik egin zuen sailkapenetik hasiz, Luis Luziano Bonapartek egindakoaz pasa eta gaur egun indarrean dagoen eta 1997an Koldo Zuazok proposatu zuen sailkapeneraino. Azken sailkapen honetan 6 euskalki bereizten dira, Euskal Herriko zonaldeen arabera banatuak:

• Mendebaleko euskara edo bizkaiera: hiztun gehien daukan euskalkia da. Ibaizabal ibaitik Deba ibaira zabaltzen den zonaldean hitz egiten da.
  


• Erdialdeko euskara edo gipuzkera: Gipuzkoan eta Nafarroa ipar-mendebaldean.
  


• Nafar-lapurtera: Lapurdin eta Nafarroa Beherean mintzatzen dena.
  


• Nafarrera : Nafarroa iparraldeko eskualdeetan egiten dena.
  


• Ekialdeko nafarrera: Nafarroako ekialdean hitz egiten da. Zaraitzuera eta Aezkoako euskara sartzen dira multzo honetan eta biak egoera larrian daude, adineko pertsona gutxi batzuk besterik hitz egiten ez dutelako. Erronkariko euskara galdua ere multzo honetan sartzen da.
  


• Zuberera: Zuberoako herrialdean eta administrazioz Biarnokoa den Eskualdean egiten da. Amikuzetik gertuko herrietan egiten dena tarteko hizkeratzat hartzen da.
  

1968an, aldiz, euskararen beherakada ikusita, indartu nahi bazen euskara arautu egin behar zela ikusi zen. Horregatik, euskara batua sortu zen eta gaur egun hori da administrazioan, komunikabideetan edo hezkuntzan erabiltzen den euskara. Honen helburua euskaldun guztiek ulertu ahal izango zuten hizkuntza komuna ezartzea zen.

Hizkuntza komun hori ere hezkuntzan ezarri da eta ez hori bakarrik, leku askotan euskalkiaren gainetik erabiltzen da. Hau da, gailendu egin da eta Euskal herriko eskoletan nagusitu. Euskararen onerako izan zen bere garaian, baina gaur egun debatea sortu da: euskara batua Vs. euskalkia. Batzuk irakatsi Euskal Herri osoan erabiliko duten hizkuntzan, eta beste batzuk herrian mamitu eta garatu ahal izango duten euskalkian.

Onartu beharra dago euskara batua asmakizun oso garrantzitsua izan dela, euskara salbatu egin zuena, baina agian gaur egun euskalkiek ere badute beren tokia.
Izan ere, iritzi ezberdinak daude, eta denak ez dira euskara batuaren aldekoak, honek herri bakoitzaren ezaugarri diren euskalkiak galtzera eraman baititzake.

Nik tarteko iritzi bat dut. Ez dago zertan euskalkiak baztertu, nahiz eta garrantzitsuena euskaldun guztien artean elkar ulertzea ahalbidetzen digun euskara batua izango litzatekeen. Euskalkiek, beste maila apalago batean beren lekua dute (herri aldizkariak, udaletxeko kontuak, irrati lokalak, kalean...). Baina bat egingo digun hizkuntza behar dugu ikasi, euskara batua, guztion hizkuntza.

Baina honen guzti honen gainetik, abestiak dion bezala, "... guztiok gara euskaldun... nahiz eta hitz ezberdinez, bat bera dugu hizkera... Araban bagare, Gipuzkun bagera, Xiberun bagire eta Bizkaian bagara ..."

Hizkuntza gaitasuna

.

Hizkuntza, idatzizkoa zein ahozkoa, komunikatzeko tresna izateaz gain pertsona garatzeko ezinbesteko elementua da. Hezkuntzaren kontzeptua, hau da, “hezitzea”, eduki batzuk transmititu eta hauekin irizpide propioa sortzeko autonomiaz hornitzea litzateke. Hizkuntzari dagokionez, ikasleari hainbat gaitasunekin hornituko da bizitza errealean murgiltzeko gai izan dadin.

Gizarte eleanitza denez gero, hizkuntzak garrantzi handia hartzen du eta berebiziko garrantzia hori lan munduan du isla. Gaur egun, beharrezkoa da hizkuntza erabiltzen jakitea eta honetaz baliatuz gizarte konpetitibo honetan aurrera ateratzeko.

Euskara derrigorrezko materia den aldetik etapan jarraipena izango du, izan ere, curriculumean garrantzi handia ematen zaio. Edukiak erabilgarritasunarekin dute zerikusia (ikuspegi komunikatiboa) eta hiru eratako edukiak hartzen dira kontutan: kontzeptuzkoak, prozedurazkoak eta jarrerazkoak.

Ikuspegi komunikatiboa (hizkuntzak ikasteko curriculum integratuaren bidez hizkuntzak elkarlanean ikastea) hartuta, arloaren didaktikaren helburua ikasleen komunikatzeko gaitasuna garatzea izanik (ulermenaren eta ekoizpenaren prozesu bikoitzean), horretarako beharrezko gaitasunen eta edukien oinarria hizkuntzaren erabileraren ikaskuntza izango da. Ondorioz, eduki nagusiak testu-generoak izango dira, horietan gauzatzen baitira edozein eremutako gizarte-erabilerak. Halaber, hizkuntzaren sistema aztertzeko (testuinguru, testu, esaldi eta hitz mailan) erabilera horien hausnarketan oinarritu beharko da. Horrekin guztiarekin batera, irakurketaz gozatzeko gaitasuna garatzea du helburu arloak.

Metodologia aldetik aurretik, eta geroagoko etapetan jorratuko diren edukiak behin eta berriro ikusiko dira hizkuntzaren hainbat aspektu: gramatika, ortografia, testu ulermena… Horregatik proposatuko dira aurretik aipatutako hizkuntzaren atal guztiak indartu, errepasatu eta edukiak gehitzeko ariketak. Beraz, edukiak aurkeztuko dira erlazio jarrai hori esplizituki azaltzen duen egitura batean.

Arlo honen zailtasunik handiena errealitate soziolinguistikoa izango da. Hizkuntzaren normalizazio prozesua martxan dagoen arren, ez da horren isla agertzen oraindik kalean, eta ondorioz, ikasleek ez dute behar besteko motibaziorik hartzen beren ingurunetik. Errealitate soziolinguistikoen hausnarketaren bidez, jarrera aldaketa sustatzen saiatuko da, hizkuntzen aldeko jarrera positiboa garatzeko, eta, bereziki, euskal hizkuntzarekiko estimua garatzeko eta haren normalizazioaren aldeko konpromiso aktiboa bultzatzeko.

Hizkuntza eta Literatura arloko helburu nagusia gaitasun komunikatiboa garatzea denez gero, erabilera eta erabileraren inguruko hausnarketa bultzatuko dira. Hauek konpetentzien bidez garatzea da hartu den erabakia.

Curriculumean agertzen diren konpetentziak, bereziki arlo ezberdinei eragina dietenak dira, baina arloartekotasuna bultzatzea helburua denez, oinarrizko konpetentziak ere kontutan izango dira:
1. Komunikazio linguistikoan konpetentzia.
2. Matematika konpetentzia.
3.Mundu fisikoaren ezaguera eta interakzioan konpetentzia.
4. Informazioaren trataera eta konpetentzia digitala.
5. Giza eta hiritar konpetentzia
6. Kultura eta arte konpetentzia.
7. Ikasten ikasteko konpetentzia.
8. Autonomia eta iniziatiba pertsonala.

Aurretik esan bezala, era batera edo bestera konpetentzia guzti hauek kontutan izango dira arlo honetan (matematikakoa ez gehiegi): ordenagailuak hizkuntzarekin erabiltzeko (lanak ordenagailuz entregatu daitezke), kulturaz jabetzeko hizkuntzaren bitartez (bertsoak, legendak…), hirian hizkuntza erabilita moldatzeko…

Hauez gain arloaren konpetentzia espezifikoak ere badaude, eta hauek era eraginkor batean jorratuko dira, izan ere, Hizkuntza eta Literatura arloaren helburua ikasleak konpetentzia hauek lortzea da:
Gizarteko hainbat alorretako ahozko eta idatzizko edozein testu behar bezala eta kritikoki ulertzea, eta irakurtzeko eta entzuteko gaitasuna efikaziaz erabiltzea helburu pertsonalei, sozialei edo akademikoei erantzuteko. (Ulermenari egiten dio erreferentzia, entzutezkoa eta idatzia).
Gizarteko hainbat alorretako hitzezko testuak eta testu idatziak behar bezala eta koherentziaz sortzea, eta helburu pertsonalei, sozialei eta akademikoei efikaziaz erantzutea. (Adierazpena ahoz eta idatziz).
Hizkuntzari buruzko hausnarketa egitea, sistema gisa ulertuta (testuinguruaren, testuaren, perpausaren eta hitzaren alorrean), hizkuntzaren osagaiak eta arauak ezagutuz eta ezaguera horiek hizkuntza ezagunen artean transferituz. (Hizkuntzari buruzko hausnarketa).
Inguruko errealitate soziolinguistikoa kritikoki interpretatzea; ikasleen hizkuntzen bizitza eta garapena baldintzatzen duten faktoreak ezagutuz, baita horien arteko harremanak ere, euskararen erabileraren eta normalizazioaren aldeko konpromiso aktiboa hartuz, eta beste hizkuntzekiko errespetu- eta balioespen-jarrera agertuz. (Hizkuntzari buruzko hausnarketa).
Literatura-hizkuntzaren berezko ezaugarriak ezagutzea, baita euskal kulturaren, inguruko kulturen eta kultura unibertsalaren oinarrizko erreferenteak ere; erreferente horiek jatorrizko testuinguru historikoa eta soziokulturala kontuan harturik aztertuz, iraganeko, gaur egungo eta etorkizuneko gizarte-errealitatea kritikoki interpretatzeko eta norberaren kultura-nortasuna sortzeko. (Konpetentzia literarioa).
Literaturaz gozatzea, erreferentziazko testuak eta norberak aukeratutako testuak irakurriz eta ikus-entzunezko beste arte-eremuetan sartuz (antzerkia, zinema, irratia, telebista…), zertarako eta norberaren esperientziari esanahia emateko, giza egoera hobeto ulertzeko eta sentsibilitate ludiko-estetikoa garatzeko, eta norberaren nortasun pertsonala eta soziala eraikitzeko helburuarekin.

Hezkuntzaren helburu nagusia gaitasunen eta konpetentzien garapena da. Horretarako konpetentzietan oinarritutako sistema bat planteatzen da, UNESCOrako egindako Delors informearen ildotik (1996), non lau zutabe nagusi azaltzen ziren: ezagutzen ikasi, egiten ikasi, elkarrekin bizitzen ikasi eta izaten ikasi. Euskal hezkuntza sistemak ere bide hori hartu du eta 2007/11/13ko Eusko Jaurlaritzako dekretuaren bitartez eraldaketa orokorra gauzatzen du oinarrizko konpetentzien eta gaitasunen lorpena bultzatuz. Hauek dira bultzatuko diren hezkuntza gaitasun orokorrak:
·Era arduratsu batean autonomoki bizitzen ikasi.
·Ikasten eta pentsatzen ikasi.
·Hizkuntza ofizialetan komunikatzen ikasi.
·Elkarrekin bizitzen ikasi.
·Pertsona gisa garatzen ikasi.
·Egiten eta ekiten ikasi.

Era praktiko batean bermatuko dira gaitasunok, eta batez ere guri dagokiguna, izan ere, hizkuntza praktikan jarri beharreko arloa da, eta horrekin batera hizkuntza gaitasun guztiak (ulermena [entzutezkoa eta idatzizkoa], adierazpena [ahozkoa eta idatzia], hizkuntzari buruzko hausnarketa eta konpetentzia literarioa) garatzeko aukera izan behar dute.

Hizkuntza gaitasuna ikasleak txiki direnean garatuko dute hoberen, beraz, ikaste-irakaste prozesuko lehenengo urteetan garatu beharreko gaitasuna da. Garrantzia eman behar zaio, eta ez hori bakarrik, arloa bultzatu eta ikasleak motibatu.

www.curriculuma2007.blogspot.com

Nor da xabier Arrojo Cabrejas?

Xabier Arrojo Cabrejas 27 urteko mutila da, 1982ko urtarrilaren 10ean jaio nintzen. Bilbotarra, Sarrikon bizi naiz, oraindik ere gurasoen etxean. Lehen ikasketak Erandioko Altzaga Ikastolan egin nituen, eta ondoren, batxillerreko zientzia ikasketak Erandioko Ategorri-Tartanga institutuan (ohorezko matrikula).

Hizkuntzak betidanik izan ditut gogoko: Ega atera nuen 2000. urtean. Hizkuntza Eskolan Ingeleseko bosgarren mailan nago eta Gaztelania ere badakit. Nire aita katalana denez gero, hizkuntza hori ere hitz egin dezaket, eta idazteko zailtasun handiagoak dauzkat.

Medikuntza ikasketak hasi nituen eta bi urte igarota Euskal Filologia hastea erabaki nuen (Gasteizen). Karrera amaitu eta CAP eta Glotodidaktika ikastaroak egin nituen, eta honen ondoren karrera berri bat hasi nuen: Lehen Hezkuntzako Magisteritza.

Gaur egun 3. mailan nago eta aldi berean lanean ere jarduten naiz. Duela hiru urte bekadun moduan hasi nintzen lan munduan, EHU-UPVko Euskara Zerbitzuan, eta aldi berean Labayru eta AEK euskaltegietan euskara klaseak ematen nituen. Hurrengo ikasturtean Itxaropena Ikastolan izan nintzen lanean eta kurtso erdira aldean Mondragon Unibertsitateko (MU) Eskoriatzako fakultatean (HUHEZI) Euskara eta bere Didaktika ikasgaiko klaseak eman nituen. Ikasturte honetan aldiz, publikatik deitu zidaten eta Donostian egon naiz gabonak arte IRALEn (irakasleek izaten dituzten ikastaroak) R600 klaseak ematen. Gabonak eta gero, Barakaldoko Colegio san Vicente Paulen klaseak ematen jarduten naiz.

Honetaz gain, kuadrillarekin ibiltzea gustatzen zaion mutil zintzoa naizela esan dezaket, kirola (batez ere saskibaloia eta mendia) egitea gustatzen zaiona, eta bidaiatzea. baina ez zait bakarrik bidaiatzea gustatzen, nire neskalagunarekin bidaiatzea baino hoberik ez dago, bera bai bidaide ona!

Uste dut ni ezagutzeko jakin beharrekoak badakizkizuela, ea hemendik aurrerako edukiak gustatzen zaizkizuen!

Blogaren gaiaren nondik norakoak

.

Xabier Arrojo Cabrejas naiz eta nire bloga "Euskara Hezkuntzan" gaiaren gainean egingo dut. Honen arrazoia oso erraza da: ni izatez Euskal Filologa naiz (Medikuntza ikasketak hasi arren) eta Hezkuntza munduak txoratzen nau, horregatik nabil Magisteritza ikasketak amaitzen. Hau dela eta, nire bi pasio hauek uztartu nahiko nituzke blog honetan.

Alde batetik, euskararekin erlazioa duten gaur egungo hezkuntza arazoak eztabaidagai izango dira, ikerketa lanak proposatuko dira, egoera bereziak planteatuko dira, euskararen egoeraren berri azalduko da hezkuntzan. Eta beste alde batetik, nire esperientziaren (hainbat ikastetxeetan ibili naiz lanean jada) ondorioz dudan iritzia ere azalduko dut.

Blog interesgarria izatea da nire helburua eta zenbait kontuez informazioa eman eta erreflexioa bultzatu. Izan ere, hausnarketaren bidez irakaskuntza munduak aurrera egin dezake, eta betiko klaseak alde batera utzi eta gure lanari ikuspegi berri bat eman baitiezaioke.